Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια ανάδειξης της αναγκαιότητας αλλά και της εφαρμογής της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στη διδακτική πράξη. Τα γλωσσικά μαθήματα μάλιστα βοηθούν στην μεταβολή αντιλήψεων, στερεοτύπων και στάσεων και μπορούν να αναδείξουν τον πλουραλισμό των πολιτισμικών κεφαλαίων ως δυναμικού επικοινωνίας.
Ωστόσο, για να μπορέσει να λειτουργήσει η διαπολιτισμική εκπαίδευση στην Ελλάδα χρειάζεται διεύρυνση των προγραμμάτων διδασκαλίας, ενώ ιδιαίτερα κρίσιμος για την πρακτική εφαρμογή στη μαθησιακή διαδικασία είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού ως προς τη διδακτική ετοιμότητα και τον βαθμό ανταπόκρισής του στα προβλήματα και στις διαφοροποιημένες ανάγκες των μαθητών. Η πολιτεία πρέπει να εστιάσει στην εξασφάλιση ίσων ευκαιριών εκπαίδευσης και συμμετοχής όλων των μαθητών σε μια δημοκρατική κοινωνία, ενώ παράλληλα χρειάζεται να μεριμνήσει για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών μέσω της οργάνωσης και υλοποίησης επιμορφωτικών προγραμμάτων. Για να εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης απαιτούνται άψογα καταρτισμένοι εκπαιδευτικοί σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, που να μπορούν να αξιοποιούν ποικιλοτρόπως διάφορα εκπαιδευτικά εργαλεία. Δυστυχώς όμως η ελλιπής κατάρτιση στην εκπλήρωση πρακτικών διαπολιτισμικής διδακτικής, όπως επίσης και οι συνθήκες που επικρατούν στις σχολικές μονάδες δεν ευνοούν την εφαρμογή τους σε πρακτικό επίπεδο.
